Σύμφωνα με την υπ’ αρ. 33165/23.6.2006 ΚΥΑ με τίτλο “Ανακαθορισμός και συμπλήρωση των υφιστάμενων όρων χορήγησης στεγαστικών δανείων σε Έλληνες Τσιγγάνους, οι οποίοι διαβιούν σε καταυλισμούς της χώρας, μέσα σε σκηνές, παράγκες ή άλλες κατασκευές που δεν πληρούν τις ελάχιστες προϋποθέσεις μόνιμης κατοικίας” και σε συνέχεια της υπ΄αρ. 13576/31.3.2003 ΚΥΑ, δόθηκαν 9000 στεγαστικές συνδρομές ύψους 60.000 ευρώ.
Την αξιολόγηση των αιτήσεων δεν την έκαναν οι τράπεζες αλλά οι τοπικοί ΟΤΑ. Οι αιτήσεις υποβάλλονταν στους δήμους, οι οποίοι βεβαίωναν την έλλειψη σταθερής στέγης και στέλνονταν στην αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου.
Το Δημόσιο, γνωρίζοντας ότι οι Τσιγγάνοι ως ευάλωτη κοινωνική ομάδα θα αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα στεγαστικά δάνεια, εγγυήθηκε το σύνολο του ποσού. Οι τράπεζες δεν πήραν κανένα ρίσκο καθώς στην πραγματικότητα δεν ήταν στεγαστικά δάνεια - ήταν στεγαστική πολιτική για μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα, γεγονός που αποδεικνύεται από τα συγκεκριμένα εισοδηματικά και κοινωνικά κριτήρια που τέθηκαν όπως εύρος εισοδήματος μεταξύ 3.000-12.000 €, άτομα με αναπηρία, μονογονεϊκές οικογένειες κ.α..
Ήταν δηλαδή, εξ’αρχής γνωστό στο Ελληνικό κράτος ότι οι οφειλές ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν στα 22 έτη που ορίστηκε η περίοδος αποπληρωμής.
Σε παρόντα χρόνο, χιλιάδες Τσιγγάνοι δικαιούχοι στεγαστικής στήριξης λαμβάνουν εντολές πληρωμής και αδυνατούν να αντιδράσουν στα στενά χρονικά πλαίσια που ορίζει ο νόμος, καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι αποδέκτες είναι αναλφάβητοι ή δεν έχουν εξοικείωση με τις απαιτούμενες δικονομικές διαδικασίες.
Επειδή ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών κ. Σκυλακάκης, απαντώντας πριν λίγες ημέρες στην τελευταία επίκαιρη ερώτησή μου για το θέμα, δήλωσε ότι στις περιπτώσεις που δεν έχει καταπέσει η εγγύηση του Δημοσίου, τότε κάτι λάθος έχει γίνει από τις Τράπεζες και επειδή είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως αν δεν υπάρξει άμεση κυβερνητική παρέμβαση οι άνθρωποι αυτοί θα χάσουν τα σπίτια τους.