Γιατί χτυπάμε ξύλο; 4 θεωρίες από τη βρετανική Metro

Κατηγορία: ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ Δημοσιεύτηκε στις 13 Ιανουαρίου 2016

Η βρετανική Metro παρουσιάζει 4 θεωρίες για τις ρίζες της περίεργης συνήθειας να χτυπάμε ξύλο όταν ακούμε ή σκεπτόμαστε κάτι κακό!

Θεωρία 1η

Κάποιοι λένε ότι η ρίζες της εντοπίζονται σε αρχαίους παγανιστικούς πολιτισμούς που είχαν θεοποιήσει τα δέντρα. Πίστευαν ότι τα δέντρα ήταν μαντεία στα οποία κατοικούσαν πνεύματα και θεοί.
Έδιωχναν ουσιαστικά τα κακά πνεύματα χτυπώντας πάνω στα δέντρα, ώστε να μην μπορούν να καταστρέψουν την καλή τύχη κάποιου.
Οι Κέλτες, από την άλλη, πίστευαν ότι αυτό είναι ένας τρόπος για να ευχαριστήσουν τα πνεύματα για όση καλή τύχη είχαν μέχρι τότε στη ζωή τους.
Σύμφωνα με το βιβλίο του Stefan Bechtel «The Good Luck Book», «σε κάθε περίπτωση, αναζητάς προστασία για το κακό και τον θυμό. Τον φθόνο των κακών πνευμάτων και την οργή των θεών, που βλέπουν τους θνητούς να έχουν μεγάλη υπερηφάνεια και που ενοχλούνται πολύ όταν ενώ εκείνοι ευθύνονται για την καλή τους τύχη, οι άνθρωποι δεν δείχνουν ευγνωμοσύνη».
Αυτή είναι και η πιο ευρέως διαδεδομένη θεωρία.

Θεωρία 2η

Άλλοι πιστεύουν ότι ο Χριστιανισμός υιοθέτησε παλιά παγανιστικά τελετουργικά και τα ενσωμάτωσε σε χριστιανικές εικόνες. Βάσει αυτής της θεωρίας, όταν το ξύλο έγινε ο σταυρός στον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός, χτυπάμε ουσιαστικά το ξύλο και επικαλούμαστε την προστασία του Χριστού.

Θεωρία 3η

Κάποιοι κατηγορούν τους Γερμανούς... (ε, βέβαια).
Σύμφωνα με έναν γερμανικό μύθο, όταν χτυπάμε το τραπέζι στο οποίο πίνουμε με τους φίλους μας, μας φέρνει καλή τύχη. Αυτό γιατί το Stammtisch -το τραπέζι των θαμώνων στις ταβέρνες- φτιαχνόταν παραδοσιακά από βελανιδιά. Ο διάβολος όμως δεν μπορεί να αγγίξει βελανιδιά και άρα θεωρείται ιερό δέντρο. Άρα και όποιος μπορεί να το χτυπήσει, αποδεικνύει ότι δεν είναι ο διάβολος.

Θεωρία 4η

Και φτάνουμε στα παιδικά παιχνίδια και πίσω στις αρχές του 1800. Τότε, στο παιχνίδι που έπαιζαν τα παιδιά και ονομαζόταν Ticky Touchwood, ήταν ουσιαστικά παιχνίδι κυνηγητού και όταν ένας παίχτης ακουμπούσε ξύλο, τότε αυτός που τους κυνηγούσε δεν μπορούσε να τους πιάσει. Το παιχνίδι ήταν τόσο διαδεδομένο που κάποιο υποστηρίζουν ότι έτσι προέκυψε και η πεποίθηση ότι εάν πιάσουμε ξύλο θα είμαστε ασφαλείς.